Πισωγυρίσματα στην κολύμβηση; Τι φταίει;

Πισωγυρίσματα στην κολύμβηση;

Μήπως το παιδί μου κάνει πισωγυρίσματα στην κολύμβηση; Ερχόμαστε τόσο καιρό στην κολύμβηση, απολαμβάνουμε όλα τα οφέλη και ξαφνικά αρνείται τις βουτιές ή το ύπτιο… Τι φταίει;

Μήπως πρέπει να ακούσω τι πραγματικά θέλει να μου πει με τις κινήσεις του σώματός του ή με τις λέξεις του;

Τα “πισωγυρίσματα” ή αλλιώς, πιο σωστά διατυπωμένο, οι “μεταβατικές φάσεις” του παιδιού δεν είναι καθόλου ανησυχητικές. Αντιθέτως, είναι φυσιολογικές αντιδράσεις στα στάδια της ανάπτυξής του. Πιο συγκεκριμένα, υπάρχουν τρεις ηλικιακές μεταβατικές φάσεις, όπου το παιδί μπορεί να διατηρήσει ένα πλατό (μια στασιμότητα) ενώ μέχρι τώρα παρατηρούσαμε συνεχή άνοδο στην κολυμβητική του εξέλιξη. Τα στάδια λοιπόν και οι λόγοι που το παιδί μας αντιδρά ιδιαίτερα, είναι οι εξής:

10 μηνών – 2 ετών

Σε αυτό το σημείο το παιδί διατηρεί μια ανοδική πορεία και κάθε φορά μαθαίνει και εξοικειώνεται με περισσότερα πράγματα. Εδώ είναι που πρέπει να του δώσουμε όλη μας την προσοχή καθώς όλα αυτά που μαθαίνει, τα βλέπει για πρώτη φορά. Όσο και αν θεωρούνται από εμάς ρουτίνα, για το παιδί είναι κάτι καινούργιο. Η ανοδική πορεία του θα πρέπει να μας ενθουσιάζει αρκετά, όμως θα πρέπει παράλληλα να παρατηρούμε πότε μπορεί να συνεχίσει και πότε χρειάζεται ένα πιο χαλαρό μάθημα.

Είναι σημαντικό να προσέξουμε όταν το παιδί μας φτάσει σε ένα σημείο και έχει εξοικειωθεί πλέον με τις βουτιές (δεν πίνει νερό, μεγαλώνει η απόσταση της βουτιάς και ο αριθμός τους) οι γονείς να μην υπερβούν τα όρια και να ακούν τους προπονητές και τα παιδιά τους, καθώς θα τα οδηγήσουμε σε αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή στην άρνηση απέναντι στις βουτιές. Θα έχει όλο το χρόνο να ψαρέψει χταποδάκια μόλις αρχίσει να κολυμπάει μόνο του!

Ακόμη, μετά τους 10 μήνες που το παιδί αρχίζει να στέκεται όρθιο, να πατάει στα πόδια του και να μπαίνει στην πρώτη διαδικασία για να περπατήσει μπορεί να κάνει ένα πισωγύρισμα της ύπτιας θέσης. Αυτό είναι πολύ πιθανό και λογικό γιατί τα παιδιά σ’ αυτό το στάδιο αρχίζουν να ανακαλύπτουν τον κόσμο και δεν προτιμούν την ύπτια θέση. Επίσης, έχουν πολύ αυξημένη την αίσθηση του φόβου, ότι δηλαδή θα πέσουν πίσω και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος.

2,5 χρονών – 3,5 χρονών

Το παιδί μας έχει πλέον εξοικειωθεί με το νερό και τις βουτιές και εμείς είμαστε πλέον πιο ήρεμοι και σίγουροι για όσα μπορεί να καταφέρει. Σε αυτό το σημείο ξεκινά ο αποχωρισμός του παιδιού με τον γονιό στην πισίνα. Και εκεί που όλα κυλούν όμορφα και ωραία ξεκινάμε τον παιδικόοοοο.. Ας το σκεφτούμε σαν διπλό αποχωρισμό. Στο παιδικό μυαλουδάκι όλα φαίνονται πιο δύσκολα.

Τον πρώτο καιρό σιγά σιγά καταφέρνουμε τον αποχωρισμό για το σχολείο, με εκατό φιλιά, αγκαλιές κλάματα και με καθημερινή τριβή!!…Όμως τα καταφέρνουμε. Έπειτα από λίγο καιρό και ενώ το παιδί έχει συνηθίσει να μπαίνει στην πισίνα από μωρό με τον γονιό (και είναι η αγαπημένη του δραστηριότητα με τη μαμά ή τον μπαμπά) ξαφνικά πρέπει να τους αποχαιρετήσει και από την πισίνα. Αν βρισκόμαστε και κοντά στην αρχή της σχολικής χρονιάς, το παιδί κάνει το συνειρμό με τον αποχωρισμό του σχολείου και όλα είναι πιο δύσκολα για αυτό. Οι ευκαιρίες που του δίνονται για να προσαρμοστεί είναι μια φορά την εβδομάδα και όχι σε καθημερινή βάση όπως στον παιδικό σταθμό. Άρα, ίσως σε κάποια πιο συναισθηματικά παιδιά ο αποχωρισμός από τη μαμά ή μπαμπά ίσως χρειαστεί λίγο παραπάνω χρόνο.

Ως γονείς θα πρέπει να δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο ώστε να κατανοήσει το παιδί ότι είναι έτοιμο να εμπιστευτεί τον εαυτό του, τον προπονητή του και τους συναθλητές του και να κολυμπήσει μόνο του. Παράλληλα, θα πρέπει να είμαστε χαλαροί και να αποδεχτούμε το γεγονός ότι άλλα παιδάκια είναι πιο γρήγορα έτοιμα να αποχωριστούν το γονιό και άλλα χρειάζονται έξτρα χρόνο.

5 ετών – 6 ετών

Μεγαλώσαμε πια και βουτάμε για χταποδάκια, κάνουμε κωλοτούμπες, πηδάμε από ψηλά στο νερό, είμαστε ατρόμητοι! Όμως, τώρα που είμαστε ανεξάρτητοι από τη μαμά και τον μπαμπά όσον αφορά τις κολυμβητικές μας ικανότητες έχουμε περισσότερες επιλογές στις δραστηριότητες που μπορεί να κάνουμε…

Πολλές φορές ο σύγχρονος τρόπος ζωής και οι γρήγοροι ρυθμοί μας κάνουν να φορτώνουμε το παιδί με όοολα εκείνα που πρέπει να μάθει, (κυρίως τα θέλω τα δικά μας). Ξεχνώντας πολλές φορές το ότι είναι παιδί και το ότι θέλει να παίξει. Έτσι, λοιπόν σε αυτή τη φάση μπορεί να παρατηρήσουμε κάποια στοιχεία άρνησης διότι το παιδί μας θα ήθελε να δοκιμάσει και κάποιο άλλο άθλημα, ίσως γιατί ο καλύτερος φίλος του παίζει μπάλα ή είδε τον τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ στην τηλεόραση και ονειρεύτηκε τον εαυτό του να σουτάρει σε γεμάτο γήπεδο!

Ακόμη, υπάρχει πιθανότητα να νιώθει ότι το πρόγραμμά του είναι πολύ φορτωμένο (πχ. αμέσως μετά το μπαλέτο ή το ποδόσφαιρο έχει προπόνηση κολύμβησης ή αμέσως μετά την κολύμβηση κάνει γαλλικά ή ταε κβο ντο) και ενώ θέλει να συνεχίσει γιατί του αρέσει το κολύμπι και προσπαθεί για αυτό, δεν μπορεί να αποδώσει και να ακολουθήσει την ομάδα του.

Το κλειδί σε αυτή την φανταστική σχέση του γονέα με το παιδί είναι η κατανόηση και η υπομονή του να ακούς όλα όσα θέλει το παιδί να σου πει είτε με τις κινήσεις του σώματός του είτε με το λόγο του. Χρειάζεται να βάζουμε ένα μέτρο στις δραστηριότητες του πριν τα όρια αντοχής του. Μάλιστα πρόσφατα αποδείχθηκε και πόσο ευεργετική είναι – για την εγκεφαλική δραστηριότητα του παιδιού (!)  ή ανία. Με το παιδί να βομβαρδίζεται από δραστηριότητες, δεν προλαβαίνει να βρει τι πραγματικά του αρέσει! Όταν όμως βαριέται, αναγκάζεται να βρει τρόπους απασχόλησης κι άρα να αφουγκραστεί τον εαυτό του!  

Είναι φυσιολογική η ανησυχία για τη μετέπειτα εξέλιξη του παιδιού, όμως κάθε παιδί χρειάζεται το χώρο και το χρόνο του για να σου δείξει πόσα πολλά μπορεί να καταφέρει… και αν του δώσεις αυτά τα δύο σημαντικά στοιχεία θα σε εκπλήξει…
Αυγή Χούρλια

Διαβάστε παρακάτω και άλλα άρθρα για τη βρεφική κολύμβηση